Zit je in het oude jaar – met je staatslot in de hand – gespannen naar de TV te kijken, kijk je in het nieuwe naar een politieagent die met een stok een vrouw slaat. Het contrast wordt alsmaar groter. Een regering treedt af… maar blijft toch zitten. De politie is je vriend… maar ook weer niet. De krant zegt zus… maar dan is het zo. Mondkapje op… mondkapje af. Je mag wel naar de Mac… maar niet naar de sportschool. Het waren twee spuiten… maar het worden er steeds meer. Het zou maar even duren… maar…

Je begrijpt er al lang niks meer van. Ooit had je alle vertrouwen in de regering *kuch*. En wat in de krant stond was waar. En de politie… die was er om je te beschermen. Niets is meer logisch en niets of niemand lijkt meer te vertrouwen. En het maakt niet uit of je ergens voor of tegen bent. We are all in it together!

En dan is er nog die hele slechte raadgever: Angst! Om je inkomen kwijt te raken. Niet de laatste smartphone te kunnen kopen. Niet op vakantie te kunnen. Of nog erger: niet naar de Mac te kunnen. Angst om iets niet te kunnen kopen. Angst om iets niet te mogen. Angst om iets kwijt te raken. De recente kerstdagen waren voor veel families een heuse test. Ook daar was het contrast zichtbaar. Sommige zijn nu zelfs ook hun familie kwijtgeraakt. En wat blijft er dan nog over? Waar kan je dan nu nog op vertrouwen?

Mijn ouders hebben mij geleerd om altijd vragen te stellen en zelf een mening te vormen. Zelf keuzes te maken en zelf de consequenties van die keuzes te dragen. Om altijd zelf in actie te komen en op niemand te wachten. Zij hebben mij geleerd om altijd achter mijzelf te staan en altijd op mijzelf te vertrouwen. Ongeacht alle foute keuzes, vervelende consequenties en harde lessen. “Als je iets stoms doet, doe het dan met overtuiging”, zei mijn vader. Want het laatste wat je kwijt wil raken is het vertrouwen in jezelf.

2022 is het jaar van jouw waarheid. Vertrouw op jezelf!

Gr.,
Theo Thomas